Lil'Red & The Rooster (US/F) Blues Banana Peel Ruiselede (11-09-2023) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info band: Lil'Red & The Rooster © Rootsville 2023

Stilaan gaan de clubs terug open na een welverdiende vakantie, zo ook de West-Vlaamse juke joint in Ruiselede, de Banana Peel. Vorige week maandag was het eerste concert van het seizoen, dat ik jammer om persoonlijke reden aan mij moest laten voorbijgaan. Maar nu wilde ik niets van het gebeuren missen, want ze kregen Lil’ Red & The Rooster over de vloer.

In 2018, tijden het Bay Car Blues festival, werd ik al overdonderd door de muzikale kwaliteiten van dit duo en ze deden dat het jaar nadien zowaar terug over tijdens de editie van Hookrock. Daarenboven zijn het twee super sympathieke mensen , voorwaar een fijne combinatie. Twee muzikale talenten geboren onder een zelfde gesternte. De ene Jennifer Milligan aka Lil’ Red in de States (Colombus – Ohio), de andere, Pascal Fouquet aka The Rooster in Normandië. In 2010 leerden ze elkaar kennen in het bekende Caveau de La Huchette in Parijs en dat zou leiden naar een geweldige muzikale toekomst.

Voor Jennifer staat kunst in al zijn vormen op de bovenste plank en in haar muziek stroomt de groove uit elke porie van haar lijf. Pascal begon al vroeg klassieke gitaar te leren en kreeg al snel de blues microbe te pakken. Samen zijn ze blues goud waard.  Aanstekelijk charmant, rokerig zwoel, snedig grappig, ritmisch energiek.  “Blues is healing, keep it swinging”, klinkt het. Samen met het duo staan ook nog Pascal Mucci (drums) en Jean-Marc Despeignes (bas) voor u klaar. Sit down, relax and enjoy zou ik zo zeggen.

Aan de temperatuur te voelen zou het een heel warme avond worden, maar dat deerde de talrijke aanwezigen niet. Uitverkocht was het deze keer niet, maar dat mocht de pret niet bederven. Zoals gewoonlijk werd er stipt op tijd gestart en begon de band onmiddellijk met ‘Big Boy Boogie’ en dat was er direct boenk op. Hierna mocht Lil Red het podium betreden. Ze omgorde haar “Danelectro” en bracht ons ‘Listen’ van het album “Soul Burnin’ “. Bij deze werd de toon gezet voor de rest van de avond. Pascal is een geweldige gitarist, simpel en relaxed en wat hij uit zijn gitaar haalt charmeert iedereen in de joint.

En ze blijven gaan met ‘Cool Trap Boogie’, waarna Jennifer de gitaar terzijde legt en haar wasbord ter hand neemt voor een schitterende ‘Chicken Scratch’. Lil Red is een ware entertainer en weet de mensen te boeien met haar grappige bindteksten. Niet allen grappig maar ook sociaal geëngageerd. Elke song heeft wel een betekenis en dat weet ze goed aan de man te brengen, zoals ze zelf zegt : “I sing about things that piss me off”. Amen to that sister !

Het tempo gaat even naar beneden met ‘Love The Hell Right Out Of Ya”, waar Pascal Mucci niet alleen liet horen dat hij een heel goede drummer is, maar ook eigenaar is van een warme soulvolle stem - en een schitterende versie van ‘Nobody’s Fault But Mine’ van Blind Willie Johnson , met een eigen twist van Jennifer. Maar dan, dan volgt ‘Same Old Blues’, song dat wordt toegeschreven aan Freddie King en waar het talent van The Rooster als geen ander komt bovendrijven, de monden vallen open, de ogen worden wijd opengetrokken…it’s heaven. Mocht Freddie dit horen, hij deed zijn pet af en maakte een diepe buiging voor zoveel muzikaal talent. Na een alweer aangepaste bindtekst, sloot het viertal af met ‘American Made’ uit het album ‘Keep On!”. Tijd om even wat frisse lucht te halen, een fris drankje kon er ook nog in en even alles van de eerste set te laten bezinken.

Nog niet goed bekomen van het eerste deel en daar stonden de 4 al klaar met ‘Step It Up’ en ‘Whiskey Sip Of Time’. Het niveau bleef nog steeds hoog en de sfeer zat er goed in. Sociaal bewogen zoals ik al zei en dat werd weer meer dan duidelijk met ‘Back Of The Bus’, gebaseerd op het welgekende verhaal van Rosa Parks en er werd ook tijd gemaakt om nog even stil te staan bij de aanslagen van 11 september 2001. ‘Liitle Girl’ was dan weer opgedragen aan Jennifer’s nichtje. Met ‘Hound Dog’ kregen we een klassieker van Big Mama Thornton  maar hier gebracht in de versie van Dee Dee Bridgewater, en aldus een beetje jazzy…”amai zeg wauw” ! Na een song over honden, dan maar eentje over katten dachten ze en dat werd ‘Black Cat Fever’.

Stilaan bereikten wij het einde van deze schitterende avond en deze werd afgesloten met ‘Bootstraps Break’ en het swingende ‘Shakin em Up’. Daverend applaus, diepe buiging van het viertal die dacht er vanaf te zijn, maar dat was buitend e welgekende waard gerekend, want het was nog geen 23.00 uur. Je weet wel: “You can play until eleven but you can’t stop before eleven”. Met een grote glimlach werd dan voldaan aan het verzoek met een ode aan Muddy Waters en Magic Sam en ‘Trouble No More’. Toen was het echt gedaan, de oude joint daverde op zijn grondvesten bij het laatste applaus en dit was meer dan verdiend.

Dit was alweer een optreden met een gouden rand. Pascal Fouquet is een meer dan geweldige gitarist en dat hebben wij de hele avond mogen ondervinden. De chemie met het speelse van Jennifer is de hele avond te voelen en de ritmesectie met Pascal Mucci en Jean-Marc Despeignes staat als een huis, en meer moet dat niet zijn.

Jammer dat we deze mensen veel te weinig zien in onze contreien, bij deze dan een oproep aan alle festival organisatoren en andere: boeken die hap, je zal zeker niet van een kale kermis thuiskomen want dit is topkwaliteit. Tot de volgende gasten !!!

Marcel